Streszczenia wykładów i biogramy wykładowców III Konferencji Polskiego Towarzystwa Astrologicznego

„Wiedza prawdziwie niezwykła: astrologia Vettiusa Valensa” – prof. dr hab. Joanna Komorowska

Joanna Komorowska, dr habilitowany nauk humanistycznych w dziedzinie literaturoznawstwa, kierownik Katedry Literatury Greckiej i Bizantyjskiej UKSW. Doktorat uzyskała w 2000 roku na Wydziale Filologicznym UJ na podstawie pracy Metodologia greckiej astrologii katarchicznej w IV i V wieku n.e., habilitację natymże samym wydziale w roku 2005. Autorka monografii Vettius Valens of Antioch – an intellectual monography (Kraków 2004), Fenicjanki – studium tragedii Eurypidesa (Kraków 2011), komentowanych i opatrzonych monograficznymi wstępami przekładów Aleksandra z Afrodyzji (O przeznaczeniu, Kraków 2009) i Plutarcha z Cheronei (Pisma egzegetyczne, Kraków 2012) oraz szeregu artykułów, w tym m.in. „Theory Applied: The Proem and the Contents of Tetrabiblos II” Eos 98 (2011), „Individual Nativity, ‘Beginning of Life’ Controversy and Other Problems: Proem and Structure of Book Three of the Tetrabiblos” Eos 99 (2012), „Under the Sign of Aries: the Nile, the Zodiac, and a Roman Poet”, Mene 4 (2004), “Hephaestio of Thebes and the Proems of Apotelesmatica”MHNH III 2003. Stypendystka Fundacji Lanckorońskich (2011), Warburg Institute (2007, 2003), oraz Center for Hellenic Studies w Waszyngtonie (2002).

„Medytacyjny kontakt z bogami planetarnymi – na przykładzie Hermesa/Merkurego” - Profesor Jerzy Prokopiuk

Jerzy Prokopiuk (ur. 1931) – religioznawca, filozof, psycholog, gnostyk, antropozof - jest przede wszystkim znany jako tłumacz i popularyzator literatury humanistycznej (głównie ezoterycznej, religioznawczej, filozoficznej i psychologicznej) z niemieckiego, angielskiego i francuskiego obszaru językowego; jest twórcą i redaktorem naczelnym pisma Gnosis oraz prezesem honorowym Klubu Gnosis. Do autorów 129 przełożonych przezeń (i wydanych w latach 1957-2008) książek należą m.in. Mistrz Eckhart, Anioł Ślązak, Telemann, Goethe, Schiller, Novalis, Hegel, Schleiermacher, R. Steiner, G. Wehr, E. Bock, Freud, Jung, E. Neumam, Pauli, Kerenyi, Max Weber, W.F. Otto, van der Leeuv, U. von Balthasar, C.F von Weizsacker, E. Junger (litereatura niemiecka), R. Benedict, Fromm, Galbraigth, Hillman, A. Huxley, E.O. James, P. Johnson, Koestler, Laing, S. Leak, Mayendorff, D. Morris, S. Runciman (literatura angielska i amerykańska), Eliade i Sedir (literatura francuska), jak również H. Hesse, B. Goetz i M. Ende (beletrystyka). Kilkanaście przełożonych przezeń książek, nie zostało jeszcze wydanych. Jego dokonania translatorskie zostały uwieńczone nagrodą Instytutu Polsko-Niemieckiego w Darmsztacie w roku 1987, zaś w dwa lata później został laureatem nagrody Stowarzyszenia Tłumaczy Polskich. Wspomnieć nadto należy, iż Jerzy Prokopiuk jest autorem niemal pięciuset esejów, artykułów i wywiadów – publikowanych tak w periodykach naukowych, jak i zwróconych do szerszej publiczności, w prasie kulturalnej. Od lat sześćdziesiątych prowadzi też bogatą działalność odczytową.

„Skrypty dla adeptów nauki o gwiazdach na Uniwersytecie Krakowskim przełomu XV i XVI stulecia” -  dr Sylwia Konarska-Zimnicka

Uniwersytet Krakowski w XV wieku zasłynął na arenie międzynarodowej za sprawą dwóch katedr – astronomicznej, powstałej dzięki fundacji Stobnera i astrologicznej – ufundowanej przez Marcina Króla z Żurawicy.  Katedra astrologii była pierwszą tego typu katedrą w ówczesnej Christianitas. Przyszli adepci nauki o gwiazdach kształcili się tu nie tylko dzięki znakomitym dziełom antycznych i średniowiecznych uczonych, dość wymienić Arystotelesa, Klaudiusza Ptolemeusza czy Jana Regimontana, ale mogli „szlifować” zdobywaną w toku studiów wiedzę korzystając z podręczników krakowskich mistrzów. Podręczniki te, zatytułowane zazwyczaj Introductorium astronomiae, Introductorium astrologiae, czy wreszcie Usus almanach były swego rodzaju skryptami w znacznym stopniu systematyzującymi podstawy wiedzy astronomiczno-astrologicznej. Jednocześnie jednak, na co warto zwrócić uwagę, służyły prawidłowemu układaniu i interpretowaniu masowo wówczas powstających prognostyków. Stąd duże, jak na ówczesne czasy, zainteresowanie tego typu dziełami, które, dzięki wielokrotnemu nierzadko powielaniu, szczęśliwie zachowały się po dziś dzień.

Sylwia Konarska-Zimnicka – adiunkt w Zakładzie Nauk Pomocniczych Historii w Instytucie Historii UJK w Kielcach. Zainteresowania badawcze koncentrują się wokół szeroko pojmowanej kultury Polski średniowiecznej i wczesnonowożytnej; ponadto historii nauki średniowiecznej i wczesnonowożytnej, ze szczególnym uwzględnieniem filozofii przyrody, astronomii, astrologii, medycyny (przede wszystkim ziołolecznictwa).

„Porządek symboliczny w potencjalnie nieskończonym wszechświecie. Ikonografia zagadnienia” – dr Krzysztof Cichoń

Jedną z najbardziej znaczących dla kształtu kultury europejskiej  zmian jaka określa epokę nowożytną był proces  zastępowania  zamkniętego modelu  uniwersum   przekonaniem o  możliwej nieskończoności  kosmosu. Wielokrotnie  opisywany  (począwszy od  Alexandre`a Koyré) proces ten wpłynął też na liczne  obrazy, których  tematem  była relacja pomiędzy światem ludzi a przyrodą. Pojawienie się nieskończoności już nie tylko jako atrybutu tego co  duchowe, ale  możliwej cechy świata materialnego spowodowała m.in.  pojawienie się w sztuce   form otwartych, opartych na wieloznaczności. Tematem wystąpienia oprócz zaprezentowania  przykładów ukazywania  nieskończonego lub nieokreślonego wszechświata  będzie próba   przedstawienia przykładów (głównie w kulturze XIX i XX wieku) akcentujących  symboliczne konsekwencje nieskończoności:  relatywizmu, aleatoryzmu, paradoksów.

Krzysztof Cichoń (ur. 1966) - magisterium:  Postać tańczącego króla Dawida. Ikonografia tańca sakralnego, KUL; doktorat: Ikonografia kosmosu w sztuce europejskiej do baroku, Lwowska Akademia Sztuk; związany m.in. z  Instytutem Kulturoznawstwa UMCS i Katedrą Historii Sztuki UŁ.

„Bonincontrius i Morinus: dwa style renesansowej astrologii elekcyjnej” - dr Piotr Piotrowski

Wczesnorenesansowa włoska astrologia elekcyjna wyłożona w krótkim traktacie Laurentiusa Bonincontriusa wydaje się być bezpośrednią kontynuacją reguł i zasad opisywanych przez astrologów arabskich. Tymczasem u schyłku renesansu, zwłaszcza w pismach Jeana Baptiste’a Morina, francuskiego astrologa i uczonego, mamy do czynienia z próbą reformy doktryn astrologicznych (nie tylko zresztą w odniesieniu do elekcji). Uchwycenie różnic i podobieństw tych dwóch stanowisk oraz propozycja zastosowania tych idei na gruncie praktyki współczesnego astrologa stanowi przedmiot wykładu opatrzonego kilkoma przykładami horoskopowych analiz.

Piotr Piotrowski – dr n. hum., filozof, astrolog. Rozprawę doktorską pt. Jung, Eliade i symbolizm kosmiczny obronił w 2005 roku na Wydziale Filozoficznym UMCS w Lublinie. Jest autorem kilku książek, m.in. Jung i astrologia (2002), Lilith Czarny Księżyc (2007), Przesłanie Chirona (wyd. I 1997, wyd. II popr. 2008), Małe planety – nowe odkrycie astrologii (2010) oraz Reguły astrologii tradycyjnej (2011). Specjalizuje się w jungowsko-analitycznym sposobie interpretowania horoskopów indywidualnych, a także w tradycyjnych technikach astrologii urodzeniowej, horarnej, elekcyjnej i mundalnej. Jego obszar badawczy stanowi filozofia religii oraz historia doktryn i idei astrologicznych. Prowadzi profesjonalne sesje i konsultacje astrologiczne, jest nauczycielem astrologii współczesnej i średniowiecznej. Od marca 2013 roku Prezes Polskiego Towarzystwa Astrologicznego.

„Wspólne korzenie europejskiej i indyjskiej astrologii” – Andrzej Babkiewicz

Porównując teksty astrologiczne powstałe w Indiach w pierwszych wiekach po Chrystusie z astrologią grecką i łacińską tego samego okresu można dostrzec zadziwiające zbieżności zarówno w stosowanych narzędziach astrologicznych, jak i myśli astronomicznej. Na podobieństwa te zwrócił już uwagę David Pingree opisując kierunki przepływu myśli astronomiczno-astrologicznej między tymi dwoma tradycjami. Ze względu na swój konserwatyzm indyjska astrologia zachowała się w prawie niezmienionej postaci, a teksty autorstwa Warahamihiry czy Paraśary (VI w.) do dziś funkcjonują jako podręczniki stosowanej astrologii. Zagadnienie to może być frapujące nie tylko dla badaczy zajmujących się wzajemnymi kontaktami między basenem Morza Śródziemnego a Indiami, ale również dla osób zainteresowanych korzeniami i historią praktyk astrologicznych. W tekstach indyjskich obok starych wariantów współcześnie praktykowanych technik astrologicznych odnajdujemy techniki nieznane Ptolemeuszowi i innym wczesnym europejskim astrologom, które jednocześnie zdają się być spójne z obydwoma bliźniaczymi systemami.

Andrzej Babkiewicz, indolog i sanskrytolog; doktorant na Wydziale Orientalistycznym UW. Główne zainteresowania badawcze: epika sanskrycka, literatura indyjskiego średniowiecza, szczególnie jej aspekty religijno-filozoficzne i mitologiczne.

„Horoskopy miast polskich” – Wojciech Suchomski

Co może pokazać horoskop miasta wyliczony na datę jego lokacji? Czy odkryjemy w ten sposób tzw. duszę miasta, jaka panuje w nim atmosfera, jakich ludzi przyciąga i z czego stanie się sławne? Podczas prelekcji zastanowimy się, co oznaczają poszczególne planety w horoskopie miasta oraz jak można prognozować jego losy.

Wojciech Suchomski – absolwent Finansów i Bankowości na Uniwersytecie Łódzkim, doświadczenie zawodowe głównie w instytucjach finansowych w tym w banku Lloyds TSB w Wielkiej Brytanii. Zajmuje się astrologią od 1992 roku, od 2005 publikuje codzienne komentarze giełdowe, prognozy i artykuły astrologiczne w swoim serwisie Astrobiznes.pl. Specjalizacja astrologiczna: astrologia finansowa i biznesowa.

„Jakich programów potrzebują astrologowie?” – Wojciech Jóźwiak

Rozwinięcie: Co powinno być przedstawione w kosmogramie: które obiekty nieba i które struktury geometryczne? Czy zodiak i domy wystarczają? Czy wystarczają tradycyjne współrzędne ekliptyczne-geocentryczne? Program astrologiczny jako wspomaganie pracy astrologa. Perspektywa "CAA" - "computer aided astrology", astrologii wspomaganej komputerowo. Jak i do czego można wykorzystać Internet?

Wojciech Jóźwiak – astrologią zainteresował się na początku lat 80. XX wieku. Czuje się związany z jej racjonalnym i nie-okultystycznym nurtem. Stara się kontynuować idee pochodzące od Michela Gauquelina (np. pierwszorzędne znaczenie planet na osiach kosmogramu, typy planetarne) i od Johna Addey'a (analiza harmoniczna). Od 1997 roku wydaje e-magazyn Taraka (www.taraka.pl), gdzie astrologia jest jednym z głównych tematów. Od 2004 prowadzi w Internecie i w realu Akademię Astrologii (www.astroakademia.pl). Jego najważniejsza książka to: "Astrologia samopoznania" (2007).

„Jak rozumiem astrologię klasyczną / Was verstehe ich unter Klassischer Astrologie?” – Erik van Slooten

Omówienie różnych metod astrologii natalnej, horarnej i elekcyjnej na przykładzie konkretnych horoskopów.

„Klasyczna interpretacja horoskopu urodzeniowego / Klassische Radixdeutung” (warsztat)  – Erik van Slooten

Podczas warsztatu zgłębię różne podejścia do interpretacji horoskopu urodzeniowego. Omówię m.in. podstawowe i przypadkowe godności, klasyczną naukę o aspektach i systemie domifikacji, jak również władcę horoskopu, pojęcie almutenu, dzienne i nocne planety itp. Położę szczególny nacisk na system domów jako całych znaków (tzw. domy zodiakalne), które są źródłem cennych informacji. Teoria zostanie zilustrowana wieloma przykładami, być może także horoskopami uczestników warsztatu.

Erik van Slooten – ur. 28 lipca 1942 roku w Eindhoven (Holandia) – Słońce w Lwie, ascendent w Strzelcu i Księżyc w Wodniku – studiował językoznawstwo, literaturoznawstwo, italianistykę, historię sztuki i filozofię na uniwersytetach w Utrechcie i Nijmegen. Mieszka w Monachium, specjalizuje się w astrologii klasycznej, w szczególności poświęca się astrologii horarnej. Jest autorem siedmiu książek w języku niemieckim – kilka z nich zostało przetłumaczonych na włoski, holenderski i czeski. W przygotowaniu przekład polski. Prowadzi wykłady i seminaria w całej Europie, w szczególności w Niemczech, Austrii, Szwajcarii i Włoszech. Jako kabareciarz poliglota pojawia się też na wielu konferencjach astrologicznych, m.in. w Monachium, Amsterdamie, Bazylei i Mediolanie.

„Symbolika tarota jako klucz do interpretacji gwiazdozbiorów” – Światosław F. Nowicki

Światosław F. Nowicki – Ur. 1947, syn prof. filozofii, Andrzeja Nowickiego. Absolwent Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1969-1981 wykładał filozofię na różnych warszawskich uczelniach. Tłumacz, znawca i komentator filozofii Hegla. Członek Stowarzyszenia Tłumaczy Polskich. Pracuje głównie dla Biblioteki Klasyków Filozofii Wydawnictwa Naukowego PWN. Ma w dorobku m.in. przekład „Encyklopedii nauk filozoficznych Hegla” i trzytomowych „Wykładów z historii filozofii” tegoż filozofa. Od 1984 roku zajmuje się również astrologią – głównie w aspekcie teoretycznym. Opublikował wspólnie z Wojciechem Jóźwiakiem książkę astrologiczna, pt. „Cykle zodiaku”. Od 1990 roku współpracuje wielorako z Jerzym Prokopiukiem. Prowadzi własne badania teoretyczne na temat harmonii sfer niebieskich. Od 1994 roku utrzymuje robocze kontakty z kilkoma osobami praktykującymi na polskim gruncie channeling. Członek zespołu redakcyjnego czasopisma „Gnosis”. Od 16 października 2000 przewodniczący Klubu GNOSIS.

„Od astrologii do teurgii, czyli życie i śmierć Jana Kefera” - Leon Zawadzki i Maria Pieniążek

Leon Zawadzki – astrolog, znawca historii i filozofii Wschodu. Praktykuje jogę od ponad 50 lat. Ma wykształcenie uniwersyteckie - ekonomia i ekonometria stosowana. Jest trenerem szachów profesjonalnych. Razem z Marią Pieniążek prowadzili Pracownię Doskonalenia Wewnętrznego, Akademię Kultury Duchowej oraz Pracownię Arkadia w Bielsku Białej (1990-2008). Jest autorem wielu książek o astrologii: „Końca świata nie będzie” (1992), „Astrolog” (1996), „Ariadna - praktyczny podręcznik interpretacji horoskopu” t. I Labirynt (1998), t. II Wyrocznia (2000), t. III Misterium (2004), „Fala - studium zaćmienia” (1999). Razem z Marią Pieniążek jest autorem książki „Nandri” (2007) o podróży pielgrzymującej do Indii. Mieszka w Bielsku Białej. Strona: www.logonia.org

Maria Pieniążek – astrolog i nauczycielką hatha jogi według metody Instytutu Kaivalyadhama. Absolwentka warszawskiej Akademii Wychowania Fizycznego, mistrz sportu w gimnastyce artystycznej. W latach 1973 -1989 aktorka w zespole Teatru Akademia Ruchu. Razem z Leonem Zawadzkim prowadzili Pracownię Doskonalenia Wewnętrznego, Akademię Kultury Duchowej oraz Pracownię Arkadia w Bielsku Białej (1990-2008). Prowadzi też kursy jogi klasycznej i I-Cing. Razem z Leonem Zawadzkim są autorami książki „Nandri” (2007) o podróży pielgrzymującej do Indii. Mieszka w Bielsku Białej. Strona: www.logonia.org

„Zodiakalne stopnie wzmacniające potencjały planet” – Jarosław Gronert

Astrologowie są zgodni w swych opiniach dotyczących nadrzędnej rangi i największej siły oddziaływania obu osi kosmogramu. Dlatego planety, które znalazły się na krańcach linii Asc-Dsc i MC-IC zdecydowanie zyskują na wartości w trakcie astrologicznych interpretacji kosmogramu. Tranzytujące osie są czymś w rodzaju niewidzialnego kosmicznego mechanizmu aktywizującego ścisłymi aspektami potencjały ciał niebieskich. Ich cztery krańce (Asc-Desc, MC-IC), mogą w kilkuminutowym przedziale czasu symultanicznie wzmagać astrologiczne moce dwóch lub większej liczby planet. Wiemy, że odległości kątowe między linią Asc-Desc, osią MC-IC zmieniają się w regularny sposób. Jednak dla każdego równoleżnika istnieje odrębna regularność zmian aspektów między horoskopowymi osiami. W kosmogramach obliczanych dla wybranego równoleżnika, systematycznie wskazywane są tranzytującymi obiema osiami te same zodiakalne stopnie. Ale dla innego równoleżnika będą to już inne stopnie. Zilustruję to przykładami dla północy, centrum i południa Polski – kolejno dla Gdańska, Warszawy i Krakowa. Dla Gdańska MC w 0° Strzelca odpowiada ascendent 22°36’ Koziorożca, a przy MC 0° Byka ascendent jest 18°05’ Lwa. Dla Warszawy MC w 0° Strzelca, to Asc 26°16’ Koziorożca; MC 0° Byka, to Asc 16°52’ Lwa. Natomiast dla Krakowa MC 0° Strzelca towarzyszy Asc 29°32’ Koziorożca, a MC 0° Byka – ascendent 15°40’ Lwa. Zgodnie z astrologicznymi kanonami zodiakalne punkty wskazywane jednocześnie przez obie tranzytujące osie muszą być ważniejsze od innych. Dla każdego równoleżnika będą to inne stopnie zodiaku, regularnie i nieustannie aktywizowane tranzytującymi osiami. Wobec tego stopnie te będą podwyższać rangę i moc tranzytujących ciał niebieskich, które w nich się znajdą.

Jarosław Gronert – astrologią zajmuje się od 1986 roku. Pierwsze kroki stawiał u Leszka Weresa (twórcy polskiej szkoły astrologii). Gronert naucza arkanów astrologii od 1990 r. Zajęcia prowadzi w: Łodzi, Warszawie, Poznaniu, Krakowie, Szczecinie, Katowicach, Wrocławiu, Rzeszowie, Kaliszu, Radomiu, Gdańsku, Gorzowie Wlkp. i Wiśle. Jest autorem książek: „Astrologia od początku”, „Strategia Kosmosu” oraz „Na zakręcie dziejów”.

„Znaczenie komet w astrologii” – Mirosław Czylek

Wiara w komety nie zaprzeczała astrologii, a nawet w pewnym sensie ją umacniała. W tym znaczeniu, że wszelkie znaki na niebie zwiastowały wolę Boga. Z tą różnicą, że gwiazdy i planety wpływały na pojedynczego człowieka, natomiast komety miały zakres działania obszerny i wiązały się najczęściej z katastrofami, zmianami klimatu oraz epidemiami i plagami, a czasem miały realny wpływ na przegrane bitwy oraz wojny.

Mirosław Czylek – ukończył filozofię w roku 2004 w Szczecinie na US. Studiował również doradztwo psychospołeczne w latach 2003 – 2005. Zajmuje się astrologią od 2005 roku, od 2010 roku prowadzi bloga astrologicznego „Gwiazdologia”. Stworzył bazę odnośników Moc Astrologii z prawie 800 danymi osobowymi, ponad 400 wydarzeniami, oraz największą liczbą linków do treści z polską astrologią. W latach 2010 – 2012 członek Polskiego Stowarzyszenia Astrologicznego, od października 2012 członek Polskiego Towarzystwa Astrologicznego. Od marca 2013 w Zarządzie Polskiego Towarzystwa Astrologicznego.

„Twórczość jako wyraz kosmicznego procesu” – Krzysztof Porzeżyński

Wykład będzie dotyczył szeroko rozumianej twórczości i jej współzależności z kosmicznymi cyklami i archetypami obrazowanymi przez kosmogram. Przedstawione zostaną horoskopy różnych twórców i osób znanych ze swojej kreatywności w połączeniu z analizą ich głównych dzieł.

Krzysztof Porzeżyński – ur. 1969 w Warszawie. Absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej. Astrologią zajmuje się od 1991 r. Twórca komputerowego programu astrologicznego Capella. Współtwórca unikalnych, kieszonkowych kalendarzy astrologicznych. Teksty o tematyce astrologicznej publikował w kwartalniku "Albo-albo inspiracje jungowskie", witrynie Astroportal i innych stronach internetowych oraz w piśmie „Trygon”. Członek-założyciel Polskiego Towarzystwa Astrologicznego. Z zamiłowania zajmuje się również fotografią artystyczną.

„Zastosowanie astrologii w uprawie roślin” – Andrzej Opejda

Rola Księżyca i znaków Zodiaku w ogrodnictwie. Astrologiczne odniesienia w ludowych i historycznych przekazach. Różne systemy kalendarzy księżycowych. Wyniki doświadczeń.

Andrzej Opejda – bankowiec i przedsiębiorca. Astrologią interesuje się od 1982 roku. Uczył się jej u Leszka Weresa, Marii Graham i Wojciecha Rojka. W 1990 roku, przy okazji półrocznego stażu zawodowego we Włoszech, zgromadził niemal wszystkie wydane tam drukiem publikacje astrologów włoskich i zagranicznych. Zainspirowany włoskim czasopismem „La Ricerca”, założonym przez włoskiego astrologa Ciro Discepolo, po powrocie do kraju założył i redagował razem z Marią Graham czasopismo astrologiczne „Zodiak”, które (nieregularnie) ukazywało się od 1993 do 1997 roku. W grudniu 1995 r. założył Almanach Astrologiczny - pierwszy serwis internetowy w języku polskim poświęcony astrologii, a w 1998 r. - internetową grupę dyskusyjną „Astrologia”. Współzałożyciel Polskiego Towarzystwa Astrologicznego (2009 r.), którym kierował do 2012 r. jako przewodniczący. Inicjator i redaktor AstroWiki – internetowej encyklopedii astrologii. Swoje zainteresowania astrologiczne koncentruje na astrologii gospodarczej, synastrii i astrozofii.